Banki udzielając kredyty we frankach, często na bardzo długie okresy, zawierały umowy z kredytobiorcami, w których znajdowały się niedozwolone postanowienia, w konsekwencji których banki uzyskiwały i uzyskują nadal nie uzasadnione korzyści.
Umieszczane były w umowach tabele kursowe ustalane jednostronnie przez banki, zawierające wysoką marżę tzw. spread, będącą podstawowym elementem decydującym o wysokiej opłacalności udzielanego kredytu. Na dodatek zapisy umowne umożliwiały bankom swobodne definiowanie marży na kursach walut wykorzystywanych do indeksacji zobowiązań kredytobiorców. Świadczenia kredytobiorców uzależnione w dalszej perspektywie od wskaźnika całkowicie nie obiektywnego, stąd trudnego do przewidzenia w chwili zawierania umowy, stały się świadczeniami, których wysokość była w dużej mierze zależna od decyzji banku i nie miało to nic wspólnego z prawidłowo zawartym stosunkiem zobowiązaniowym traktującym w sposób partnerski dwie strony umowy czyli takim, gdzie wysokość świadczeń określona jest wprost w umowie lub odwoływać się może do kryteriów niezależnych od strony. Kodeks cywilny w art. 385³ w 20 pkt. za niedozwolony uznaje taki zapis umowy, w którym możliwe jest podwyższenie ceny już po zawartej umowie bez prawa konsumenta do odstąpienia od umowy. Sytuacja taka znalazła odzwierciedlenie w postanowieniach dyrektywy 93/13/EWG o nieuczciwych warunkach umownych w obrocie konsumenckim, która nie dopuszcza do tak dokonywanych zmian cen.
Konsekwencją tych praktyk był nieprzewidywalny w momencie zawierania umowy o udzielenie kredytu we frankach szwajcarskich duży wzrost obciążeń dla kredytobiorców doprowadzający w wielu przypadkach do utraty płynności finansowej. Regularna spłata zobowiązań przez kredytobiorców stworzyła sytuację gdzie wpłacana kwota często przewyższała zobowiązania należne. W związku z brakiem systemowych rozwiązań tego problemu to klienci banku czujący się poszkodowanymi, zmuszeni zostali do samodzielnego wnioskowania o dokonanie zmian i weryfikacji zawartych umów kredytowych. Jedną z dróg naprawienia tej sytuacji są bezpośrednie negocjacje z bankami dotyczące eliminacji nieprawidłowo zawartych zapisów umownych. Inną drogą jest dochodzenia swych roszczeń na drodze sądowej poprzez stwierdzenie abuzywności klauzul w nich zawartych. Celem takiego postępowania jest podtrzymanie zawartej umowy również w zakresie dotyczącym oprocentowania kredytu lecz na warunkach znacznie korzystniejszych dla kredytobiorców.
Pomoc Frankowiczom w tym zakresie oferują kancelarie prawne zaprawione w prowadzeniu negocjacji i sporów z bankami, które jako że dysponujące silnym wsparciem prawnym nie należą do łatwych przeciwników. Dla rozwikłania skomplikowanych kwestii spornych potrzebne jest zastosowanie odpowiednich procedur postępowania oraz właściwy dobór metod stosowanych we właściwym czasie. Takie działania mogą stanowić skuteczną pomoc frankowiczom w dochodzeniu swych roszczeń z tytułu nieprawidłowych i niedozwolonych zapisów w umowach CHF ponieważ banki same od siebie nie są zainteresowane usunięciem wad prawnych w nich zawartych.
